O książce: 2001 / Nakładamy filtr, zamykamy oczy, wyłączamy się, nie chcemy wiedzieć , zakładamy klapki na oczy, widzimy tylko to, co chcemy widzieć – to wszystko są formy „zaprzeczenia”. Alkoholicy, którzy nie przyznają się do swojego uzależnienia, ludzie odrzucający podejrzenia o niewierność partnera, żona, która nie zauważa, że ​​jej mąż znęca się nad ich córką – wszyscy znajdują się w stanie „wyparcia”. Rządy zaprzeczają odpowiedzialności za okrucieństwa i planują je tak, aby osiągnąć „maksymalną możliwość zaprzeczenia”. Komisje prawdy próbują przezwyciężyć zapomnienie i zaprzeczenie okropnościom przeszłości. Kraje-obserwatorzy zaprzeczają swojej odpowiedzialności za interwencję. Czy te zjawiska mają ze sobą coś wspólnego? Kiedy czemuś zaprzeczamy, czy jesteśmy świadomi tego, co robimy, czy też jest to nieświadomy mechanizm obronny chroniący nas przed niechcianymi prawdami? Czy mogą istnieć kultury zaprzeczenia? W jaki sposób organizacje takie jak Amnesty International i Oxfam próbują przezwyciężyć pozorną obojętność społeczeństwa na cierpienie i okrucieństwo w odległych krajach? Czy zaprzeczanie jest zawsze czymś złym, czy też potrzebujemy pozytywnych iluzji, aby zachować zdrowie psychiczne? „Stany zaprzeczenia” to pierwsza kompleksowa eksploracja osobistych i politycznych sposobów unikania lub unikania niewygodnej rzeczywistości. Opiera się na szerokiej gamie materiałów, od badań klinicznych depresji po medialne portrety cierpienia, wyjaśnienia dotyczące „biernego świadka” i „zmęczenia współczuciem”. Książka ukazuje, jak zorganizowane okrucieństwa – Holokaust i inne akty ludobójstwa, tortury i zabójstwa polityczne – są zaprzeczane przez sprawców i przypadkowych świadków, tych, którzy stoją z boku i nic nie robią. Układ publikacji zapisany w formacie PDF A5.